Malutka Czarownica obmyśla zemstę

Ach, jaka długa była ta droga do domu! Trzy dni i trzy noce wędrowała Malutka Czarownica na obolałych nogach, a podeszwy jej bucików były całe w strzępach. Dopiero czwartego ranka dotarła do domu.
— Nareszcie wróciłaś! — powitał ją kruk Abraksas.
Siedział na kominie domu i z niepokojem czekał na swoją panią. Kiedy ją zobaczył, kamień spadł mu z serca. Rozwinął skrzydła i pofrunął na jej spotkanie.
— Ładna historia! — zakrakał. — Całymi dniami latasz po świecie, a ja tu siedzę i czekam jak głupi.
Przyjrzał się uważnie Malutkiej Czarownicy i przeskoczył z nogi na nogę.
— Jak ty wyglądasz! Dlaczego kulejesz? Jesteś zakurzona od stóp do głowy! Czyżbyś wracała piechotą? Myślałem, że miałaś z sobą miotłę!
— Miałam — westchnęła Malutka Czarownica.
— Jak to: miałam? Co to znaczy?
— To znaczy, że przepadła.
— Miotła...?
— Przepadła — powtórzyła Malutka Czarownica.
Teraz kruk zrozumiał. Przekrzywił głowę i powiedział:
— Więc cię złapały? To było do przewidzenia. Dziwiłbym się, gdyby się stało inaczej. Na nic lepszego nie zasłużyłaś.
Malutkiej Czarownicy było już wszystko jedno. „Spać! — myślała tylko. — Spać!”
Powlokła się do izby i rzuciła się na łóżko.
— Hej! Zdejmij chociaż te zakurzone łachmany! — oburzył się Abraksas, ale Malutka Czarownica już chrapała. Spała jak suseł aż do następnego ranka.
Kiedy się obudziła, Abraksas siedział na poręczy łóżka.
— Wyspałaś się? — zapytał.
— Trochę — odpowiedziała Malutka Czarownica, ziewając.
— Może wreszcie opowiesz, co się z tobą działo?
— Najpierw zjem śniadanie. Z pustym żołądkiem bardzo trudno opowiadać.
Nie spiesząc się, Malutka Czarownica zjadła obfite śniadanie. Kiedy pomimo najlepszych chęci nie mogła już więcej zmieścić, odsunęła talerz i wszystko opowiedziała.
— Miałaś szczęście przy swojej lekkomyślności — powiedział Abraksas. — Pamiętaj jednak, że do przyszłego roku musisz stać się dobrą czarownicą.
— Postaram się — obiecała. — Od dziś będę się uczyła nie sześć, lecz siedem godzin dziennie. Ale oprócz tego muszę jeszcze zrobić coś bardzo ważnego.
— Co takiego?
Malutka Czarownica wykrzywiła ze złością twarz i wycedziła przez zaciśnięte zęby:
— Mu-szę się zem-ścić!
— Na kim?
— Na ciotce Rrum-Brum-Trrach! To ten potwór jest wszystkiemu winien. Ona mnie wydała! Tylko ona! To przez nią mam obolałe nogi i zdarte zelówki. To ona podjudzała przeciwko mnie inne czarownice. Ona pierwsza zażądała, żeby mnie Najważniejsza Czarownica ukarała. Nawet odebranie miotły jej nie wystarczyło. Wszystkiego jej było mało!
— Tak — powiedział kruk — postąpiła podle. Ale mścić się za to...?
— Zaczaruję ją tak, że będzie miała świński ryj, ośle uszy, cielęce kopyta, kozią brodę i krowi ogon! — syczała Malutka Czarownica.
— Krowi ogon i kozia broda? — prychnął drwiąco mądry kruk. — Cóż to znaczy dla tej pioruńskiej ciotki? Jest przecież czarownicą jak ty i w mgnieniu oka potrafi wszystko odczarować.
— Tak sądzisz? — Malutka Czarownica zrozumiała, że oślimi uszami i cielęcymi kopytami niewiele zwojuje. — Masz rację — powiedziała. — Ale wpadłam na jeszcze lepszy pomysł. Ciotka Rrum-Brum-Trrach zostanie unieszkodliwiona na dobre. Nie wierzysz?
— Możliwe — odrzekł Abraksas — ale obawiam się, że jeżeli zrobisz coś złego ciotce Rrum-Brum-Trrach, to gorzko tego pożałujesz.
— Dlaczego? — zawołała zdziwiona Malutka Czarownica.
— Bo obiecałaś Najważniejszej, że zostaniesz dobrą czarownicą. A dobre czarownice nie mogą robić nic złego. Wbij to sobie do głowy!
Malutka Czarownica spojrzała niepewnie na mądrego kruka.
— Mówisz poważnie?
— Oczywiście — powiedział Abraksas. — Na twoim miejscu dobrze bym się nad tym zastanowił.

Minirecenzja książki "Malutka czarownica" Otfrieda Preusslera
Występuje: Majka Lange, lat 4