Mój tata, moja mama i ja poszliśmy do lekarza.

– Te migdałki trzeba usunąć – uznał lekarz. Zaglądał mi do buzi.

Mój tata powiedział:

– Wcale nie trzeba ich usuwać.

– Ale niech pan sam spojrzy – przekonywał lekarz.

Mój tata zajrzał mi do buzi:

– Tak jak mówiłem: wcale nie trzeba ich usuwać.

– Ale to ja jestem lekarzem – upierał się lekarz.

Włożył jeszcze jeden biały fartuch na swój biały fartuch, a potem jeszcze jeden i zawiesił sobie na szyi jeszcze jeden stetoskop.

– Jeśli ja nie jestem lekarzem… – zaczął.

Ale mój tata mu przerwał:

– Te migdałki nie zostaną usunięte.

– Co takiego? – zapytał lekarz.

Mój tata wzruszył ramionami.

Lekarz nacisnął dzwonek i do gabinetu weszli inni lekarze. Otoczyli mnie i zajrzeli mi do buzi.

Moja mama się przestraszyła i ukryła za zasłoną.     

Wszyscy lekarze orzekli:

– Te migdałki trzeba usunąć. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości.

Ale mój tata powtórzył:

– Nie zostaną usunięte.

Lekarze poczerwienieli i tupnęli nogami. Niektórzy z nich chwycili tatę. Doszło do przepychanek i szarpaniny. Lekarze wrzeszczeli. Ja już prawie nie mogłem utrzymać buzi otwartej.

Mój tata górował nad wszystkimi i zwyciężył.

Lekarze zaczęli się wycofywać.

– Chodź – powiedział tata. – Idziemy.

Zza zasłony wyszła się mama.

– I? – zapytała. – Poszli sobie?

– Idziemy do domu – powiedział tata.

Po walce na podłodze walały się waciki, plastry, bandaże i potłuczone butelki.

Poszliśmy do domu.  

Na zewnątrz stały tysiące lekarzy wymachujących pięściami:

– Te migdałki trzeba usunąć! Te migdałki trzeba usunąć!

Mieli ze sobą transparenty i białe flagi poplamione krwią.

– Z drogi – rozkazał tata. – Bo inaczej zostanie tutaj usuniętych parę migdałków…

Lekarze rozpierzchli się na wszystkie strony. Niektórzy przyjechali na motorach i teraz odjeżdżali z rykiem silników. Ich migdałki były dla nich święte.

– Ładna pogoda, prawda? – zwrócił się do nas tata. – Tak, tak. – Zatarł dłonie. – To będzie ładny dzień.

Jego głowa sięgała do czubków drzew.

Mama sięgała mu do pasa.

Tata pogwizdywał.

– Jesteś dzisiaj wysoki – zauważyła mama.

Kiwnął głową.

– A ty jesteś kochany – powiedziała do mnie.

– Czemu? – zapytałem.

– Cóż… – odpowiedziała. – A czemu kogoś kochamy? Przeważnie bez powodu.